la bonne humeur

Des bijoux de chez CHANEL, je n'en veux pas !

Donnez moi une limousine, j'en ferais quoi ? papalapapapala
Offrez moi du personnel, j'en ferais quoi ?
Un manoir a Neufchatel, ce n'est pas pour moi.
Offrez moi la Tour Eiffel, j'en ferais quoi ? papalapapapala


Je Veux d'l'amour, d'la joie, de la bonne humeur, ce n'est pas votre argent qui f'ra mon bonheur, moi j'veux crever la main sur le coeur papalapapapala allons ensemble, découvrir ma liberté, oubliez donc tous vos clichés, bienvenue dans ma réalité.

J'en ai marre de vos bonnes manières, c'est trop pour moi !
Moi je mange avec les mains et j'suis comme ça !
J'parle fort et je suis franche, excusez moi !
Finie l'hypocrisie moi j'me casse de là !
J'en ai marre des langues de bois !
Regardez moi, toute manière j'vous en veux pas et j'suis comme çaaaaaaa (j'suis comme çaaa) papalapapapala


Je Veux d'l'amour, d'la joie, de la bonne humeur, ce n'est pas votre argent qui f'ra mon bonheur, moi j'veux crever la main sur le coeur papalapapapala Allons ensemble découvrir ma liberté, oubliez donc tous vos clichés, bienvenue dans ma réalité !

pina

"dance, dance... otherwise we are lost"

Pina Bausch

[video]

πόσες ακόμα φορές

"Μια μέρα θα σου μιλήσω για ευτυχία. Τώρα, φυτεύω αλεξικέραυνα στην πλάτη μου κι ανθίζουν..."

Τ.Π


ΥΓ.
Θέλω να χορέψω αυτό το τραγούδι μέχρι να πονέσουν τα πόδια μου

κι όμως εγώ κάθομαι σε μια καρέκλα σιωπηλή

δεν μπορώ να σηκωθώ
δεν μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου
δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου

όλος αυτός ο χορός είναι κρυμμένος μέσα μου
κάθεται σιωπηλά πάνω στην καρέκλα
αλλά δε θέλει να βγει προς τα έξω...

όσες φορές κι αν ακούσω το κομμάτι

soma

sarah van marcke

i am not that girl

είμαι εκείνο το κορίτσι
είμαι και το άλλο κορίτσι
και ντου μπι ντου μπι ντου
και το κορίτσι που γελάει
και το κορίτσι που κλαίει
και μερικές φορές εκνευρίζομαι
και φοράω ροζ πουλόβερ, αλλά έχω κι ένα μαύρο
εκείνο το κορίτσι που ανεβαίνει γρήγορα τις σκάλες
εκείνο που έμενε στον τρίτο, στον όγδοο, στο ισόγειο
εκείνο που ήθελε να κρυφτεί στο υπόγειο ή σε ένα πηγάδι αλλά τελικά κρύφτηκα στα σκεπάσματα
είμαι κόκκινο κορίτσι, είμαι γαλάζιο κορίτσι, είμαι αόρατο κορίτσι
φωνάζω τα βράδια, σωπαίνω τα ξημερώματα
διαβάζω ανάποδα τα γράμματα για να μάθω την αρχή
είμαι το προηγούμενο κορίτσι
είμαι το επόμενο κορίτσι
φοβάμαι να πιω νερό γιατί μπορεί κάποιος να μ ακούσει
φοβάμαι ότι μπορεί τελικά να μη μ ακούει κανείς
κι ωστόσο είμαι το κορίτσι που δε φοβάται
είμαι ένα κορίτσι
είμαι εκείνο το κορίτσι
και κυρίως είμαι ντου μπι ντου μπι ντου


---

χα

i ll be your branch

"όσα χέρια κι αν έχεις,
χωρίς κλαδιά θα πέσεις απ' το δέντρο"



photo by wilena

καλώς ήρθες χειμώνα

photo by psychofunk

winter soundtrack

peace in our lives

....

"Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη."

...

Κ.Δ

κι είναι μακρύ το ταξίδι

"Όταν ξημερώνει στο θεό λέω καληνύχτα
κι όταν ξαπλώνω φοβάμαι πως θα πέσω"

μείνε για όποιο λόγο δεν έχεις

Έλουσα τα μαλλιά μου κι έκοψα τα νύχια μου. Έμαθα καινούργια πράγματα στον μικρό καλλιτέχνη, αγόρασα 2 βιβλία που ποτέ δε θα διαβάσω, προσπάθησα να σκοτώσω για τρίτη φορά τη συναισθηματική μου καφρίλα, να της κόψω τα πόδια να μην έρχεται έτσι ατσούμπαλα και σου βάζει τρικλοποδιές, έφαγα μια μπαγιάτικη τυρόπιτα , μέτρησα δεκαεφτά μισοσβησμένες γόπες ανίκανες για οποιαδήποτε έκρηξη, κοίταξα μέσα σου και φοβήθηκα σαν τις αλλοδαπές πουτάνες όταν περνάνε τα σύνορα νύχτα στα κρυφά μα δεν στο'πα, περπάτησα οικειοθελώς έγκλειστη σε αστικά τοπία μιας πόλης που ρουφάει λαίμαργα κάθε στήριγμα, Σύνταγμα, Μοναστηράκι, Ψυρρή, όλα όσα τόσα χρόνια είπαμε ύπουλα με βρήκανε, και μαζί με τη λιγοστή γνώση που έχω για όσα σε πληγώνουν έπαιξαν ψυχαναγκαστικά σ’ επανάληψη τα τρία πρώτα τους δευτερόλεπτα χίλιες φορές, τι θα πει έκλεισε ένας κύκλος; Όντως όλα όσα συμβαίνουν μόνο σε κύκλους χωράνε; Τι γίνεται με τον χώρο που περικλείει αυτός ο κύκλος, με όλα όσα βρίσκονται εκεί, με το μέσα του; Χάνεται; Αδειάζει; Βιτρίνα – ζωή, ένα μηδέν ; Μείνε, για όποιο λόγο δεν έχεις και για όποιο λόγο δεν μπορείς. Θα ταίζω με τα σώψυχά μου τις γάτες. Να, θες κι εσύ λίγο; Ένα κομματάκι μωρέ. Ένα τόσο δα. Τι είναι ένα κομματάκι μπροστά σε ολόκληρο φαγοπότι;

[χνούδι]

goodmorning with a lullaby

Σὰ νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτὲ
κι ὅμως πονέσαμε ἀπ᾿ τὰ βάθη.
Οὔτε ποὺ μᾶς δόθηκε μία ἐξήγηση
γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον.
Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θὰ περάσει
χαρτοπαίζοντας μὲ τὸ θάνατο στὰ ψέματα.
Καὶ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει καιρὸ ἡ ἀγάπη
νὰ φανερωθεῖ ὁλόκληρη.
Μία μουσικὴ
ἄξια τῶν συγκινήσεών μας
δὲν ἀκούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα διάλειμμα τοῦ κόσμου
ὁ σώζων ἑαυτὸν σωθήτω.
Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μία γλυκύτητα
στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια.
Χαίρετε ἄνθη σιωπηλὰ
μὲ τῶν καλύκων τὴν περισυλλογὴ
ὁ τρόμος ἐκλεπτύνεται στὴν καρδιά σας.
Ἐνδότερα ὁ Κύριος λειτουργεῖ
ἐνδότερα ὑπάρχουμε μαζί σας.
Δὲν ἔχει ἡ ἁπαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη
καὶ πάντα λέει τὸ τραγούδι τῆς ὑπομονῆς.
Ὢ θὰ γυρίσουμε στὴν ὀμορφιὰ μία μέρα…
Μὲ τὴ θυσία τοῦ γύρω φαινομένου
θὰ ἀνακαταλάβει, ἡ ψυχὴ τὴ μοναξιά της.


Νίκος Καροῦζος

βζιιουιιουνν

Αυτή τη νύχτα δεν κοιμάμαι βγάζω από πάνω μου τα άδεια δωμάτια, κρεμάω στη φαρμακαποθήκη τα φιλιά, δεν θα’ χω στόμα μονάχα ένα φωτάκι δίχως ήχους και θορύβους. Όταν θα ‘ρθεις θα σφυρίξει εκκωφαντικά, θ’ ανοίξει η φορμόλη τα φιλιά και τα χείλη, θα βάλεις όποιες λέξεις θέλεις στη θέση της γλώσσας, θα καταπιώ εκείνες που σε πονάνε και θ’ απλώσω το ‘’ε’’ της εξημέρωσης στα καινούρια σεντόνια. Θα σου δείξω πως πεθαίνει μια ανάσα και πως ανασταίνεται ουρλιάζοντας. Θα ρουφήξω όλη τη τρικυμία από το λακκάκι του λαιμού σου, θα ξεκλειδώσω έναν – έναν τους σπονδύλους σου για να χωρέσει εκεί όλο το ‘’ω’’ των οκτακοσίων χιλιάδων αριθμών. Κι όταν μεταμορφωθείς σε εισιτήριο απεριόριστης διαδρομής θ’ ανοίξω το παράθυρο με τις πολυσύλλαβες λέξεις, εκείνες που δεν μας αντέχουν γιατί θα μυρίζουμε αλήθειες. Τότε θα γίνουμε αερόστατα, δίχως υποσχέσεις, λόγια, σώματα φοβισμένα, στάσεις, φανάρια, στροφές, ανηφόρες, λίγα λεπτά, αναμονές. Θα κρατάμε μια τεράστια ομπρέλα και θα φοράμε ένα τεράστιο κασκόλ μαζί. Μόνο να χωράμε στη ταχύτητα.

Βζιιουιιουνν


Ελένη Νανοπούλου

αντίο

Κάποτε μια νύχτα θ΄ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ΄χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες απ΄τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος από τους τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δεν σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
που είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ΄ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά
από αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω
όπως απόψε σε τούτο το ερημικό τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με
τους νεκρούς μου φίλους.
Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα
δεν θα γραφτούν ποτέ….

Τάσος Λειβαδίτης

batida de coco

Batida, batida, batida
batida de coco
εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο
κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι
λέω πάντα χαλάλι και batida de coco

Τα σπασίματα δεν τα φοβάμαι
έχω μάθει να τα κλείνω με στόκο
και τα λόγια της Φρίντας θυμάμαι
όταν πίνω batida de coco

Batida, batida, batida
batida de coco
εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο
κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι
λέω πάντα χαλάλι και batida de coco

Κι αν με άφησες φέτο batida
και μου τά'κανες σάλτσα de coco
όπως έλεγε πέρσι κι η Φρίντα
τί να γίνει, batida de coco

Batida, batida, batida de coco
εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο
κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι
λέω πάντα χαλάλι και batida de coco...


---

ραντεβού στην σταυρούπολη

γράμμα

Ο ταχυδρόμος,
σέρνοντας στα βήματά του την ελπίδα μου
μου φερε και σήμερα ένα φάκελο
με τη σιωπή σου.
Το όνομά μου γραμμένο απ' έξω με λήθη.
Η διεύθυνσή μου ένας ανύπαρκτος δρόμος.
Όμως ο ταχυδρόμος
τον βρήκε αποσυρμένο στη μορφή μου,
κοιτώντας τα παράθυρα που έσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τα χέρια μου
που έπλαθαν κιόλας μιαν απάντηση.
Θα τον ανοίξω με την καρτερία μου
και θα ξεσηκώσω με τη μελαγχολία μου
τ' άγραφά σου.
Κι αύριο θα σου απαντήσω
στέλνοντάς σου μια φωτογραφία μου.
Στο πέτο θα έχω σπασμένα τριφύλλια,
στο στήθος σκαμμένο
το μενταγιόν της συντριβής.
Και στ' αυτιά μου θα κρεμάσω-συλλογίσου-
τη σιωπή σου.

Κική Δημουλά

χάρτινα

Αυτά που χάθηκαν
αυτά που δεν ήρθαν
μην τα κλαις.

Αυτά που τα ‘χες
και δεν τα ‘δωσες
κλάφ' τα.



Γιάννης Ρίτσος

βράδιασε πια

Ω φόβος κι αναγάλλια του τέλους, - να τέλειωναν όλα

κ’ εσύ κ’ εγώ κ’ η διαφορά μας. Τι ανόητα αισθήματα, θε μου,

τόσο υπερτροφικά, - κι ούτε που μας αφήνουν

έναν ελάχιστο ελεύθερο χώρο δικό μας, να κάνουμε ένα βήμα

έστω και προς το θάνατό μας. Τι ηλίθια ιστορία, ξένη, ξένη.

 

Τι φταίμε, αλήθεια, για όλα τούτα; Ποιος τα θέλησε έτσι;

Όχι, πάντως, εμείς. Ανυπόφορες, θε μου, κ' οι νύχτες κ' οι μέρες. Το

πρωί,

μόλις ξυπνήσουμε (πιο κουρασμένοι απ’ όσο πριν απ’ τον ύπνο) η πρώτη

κίνησή μας,

πριν ακόμη πλυθούμε, πριν πιούμε τον καφέ μας, ν’ απλώσουμε το χέρι

να πάρουμε απ' το κομοδίνο το στεγνό μας προσωπείο

να το εφαρμόσουμε σαν ένοχοι στο πρόσωπό μας

άλλοτε με αλευρόκολλα ή ψαρόκολλα, άλλοτε

με τη γλοιώδη εκείνη κόλλα που κολλούν τα πετσιά οι τσαγκαράδες.

Κι όλη μέρα

να νιώθεις την κόλλα να ξεραίνεται, να ξεκολλάει

κομμάτια-κομμάτια απ’ το δέρμα σου, να μη σε αγγίζει κατευθείαν

το φως, ο αέρας, το νερό, ένα χέρι ή το δικό σου χέρι, κι από πάνω

να χεις το φόβο μήπως ξεκολλήσει ολόκληρο το προσωπείο

από μια αθέλητη σύσπαση χαμόγελου, μην πέσει

μέσα στο πιάτο σου με το κοκκινιστό κοτόπουλο, ακριβώς την ώρα

που λες «καθόλου δεν πεινώ», μη και φανεί

ολόγυμνη η άγριά σου πείνα, η αστείρευτη πείνα.

Γιάννης Ρίτσος

Φαίδρα

unbearable mornings

Λιώνει χιλιόμετρα στους δρόμους η πατημασιά μου.

Τι την κάνεις την κόλαση όταν κοχλάζει εντός σου!

Vladimir Mayakovsky

κομμάτια

Έπειτα ήρθε εκείνη η γυναίκα από μακριά.
Έφτασε από τον ωκεανό κολυμπώντας ως εδώ.
Τα παραμορφωμένα άκρα της γλιστρούσαν απαλά στο νερό
όταν όμως βγήκε στην ακτή έσπασε.
Οι συγγενείς που την περίμεναν κόλλησαν τα κομμάτια
όμως εκείνη παραπονιέται πάντα
ότι έκαναν πρόχειρη δουλειά
και πάει κάθε μέρα στο γιατρό
ζητώντας του να τη σπάσει.
Εκείνος αρνείται
και εκείνη παίρνει το σφυρί
τσακίζει τις νύχτες τα μέλη της
και λίγο πριν ξημερώσει
τα ξανακολλάει πως και πως.
Κάθε βράδυ.
Κάθε βράδυ.

Έτσι κοιμάται.
Κομμάτια.

Αθανασία Κρατημένου

3cm to chaos

...

καθώς μεσουρανώ στα παγωμένα θέατρα

σαν τις λευκές πληγές των κρίνων

έξω από το χρόνο που μας όρισαν

μέσα στο χρόνο που μας χώρισαν

και να μου λες πως το σώμα είναι η μοίρα μας

και πως όταν προδίδει το σώμα

τότε λένε οι άνθρωποι σ αγαπώ

Μάνος Ελευθερίου

and she may rise

Kαι μη γελάς και μην κλαις και μη χαίρεσαι

Mη σφίγγεις άδικα τα παπούτσια σου σα να φυτεύεις πλατάνια 

Mη γίνεσαι ΠEΠPΩMENON

Νίκος Γκάτσος

and she may cry

accidents

Just 'cause you feel it doesn't mean it's there.

[soundtrack]

---

crave

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ' αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ' αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ' αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ' ήξερα μια ζωή.
Και ν' ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ' αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν' αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ' το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν' αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ' αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ' αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ' αφήνω να σηκωθείς απ' το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ' ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,

ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Sarah Kane

κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε

...

...

Υπήρχε ένας καιρός στο πίσω κάθισμα ενός γκρίζου ρενό

που έμπλεκαν τα πόδια μου με τα πόδια ενός άλλου

...

Υπήρχε ένας καιρός στο πίσω κάθισμα ενός γκρίζου ρενό

[text]

[soundtrack]

venceremos

what am i darling?

I should have kissed you
When we were running in the rain

What am I darlin'?
A whisper in your ear?
A piece of your cake?
What am I, darlin?
The boy you can fear?
Or your biggest mistake?

[soundtrack]

θα είναι ένα εκπληκτικό σαββατοκύριακο

θα σε φωνάζω Σάρα
κι εκεί είναι που άρχισαν όλα
είχαμε 385 ωραίες ιδέες, που τις οργανώσαμε με πρωτόγνωρη ανυπομονησία για να πραγματοποιήσουμε τελικά τις 3
αλλά δεν μας ένοιαζε

αναλύσαμε κάθε καλοκαιρινό σαββατοκύριακο και κάθε βροχερή διάθεση
όλο σχέδια και προτάσεις πανάθεμα μας
νιώθω όπως τότε που κάναμε τους πρώτους μας φίλους και τους πρώτους μας γκόμενους και αγαπούσαμε χωρίς όρια και με ενθουσιασμό γιατί δεν ξέραμε ακριβώς τι μας γίνεται ή τι μπορεί να ακολουθήσει....

καλαμίτσι κάμπινγκ, χορτιάτης πικ-νικ, πορεία κκε, χορός στο πεζοδρόμιο, project one, θέατρο
αλλά με τίποτα δε θέλω να μάθω να κολυμπάω χωρίς να κλείνω τη μύτη… και τελικά έμαθα
θα κάνουμε κάτι το τριήμερο;
ποιος ψήνεται για Χαλκιδική;
ποιος είναι ο Κώστας;
Και οι απαντήσεις ήταν πάντα διαφορετικές

Θα τα πούμε από κοντά…είπαμε 124 φορές… και τελικά τα λέγαμε όλα με email
Μετά θα πάμε για κρασί;
Θα έρθεις στο μάθημα;
Θυμάμαι πώς να χορεύω;

ανησυχία, υπερένταση, κάτι παίζει και δεν μπορώ να ηρεμήσω…
and there is more to come

Εγώ όμως εκείνη την στιγμή αγαπούσα τους πάντες και δεν με ένοιαζε καθόλου...
life is full of surprises

Μου είπες «μην ανησυχείς τα καλύτερα έρχονται»
Σου είπα «Θα ακολουθήσουν άπειρες ωραίες στιγμές»

my weekend
yours?

bazaar για kyr-royal, τυριά και σαλάτα, βόλτα με ποδήλατο, πλύσιμο μπαλκονιού με ξυπόλητο πόδι, ίσως μπάνιο σε θάλασσα, ικέα
πρέπει φυσικά να αναφέρω ότι η λαϊκή ήταν σούπερ όπως πάντα...!!!

Jam Σαββάτου όχι; Αν ναι πώς;
Ο Σωτήρης τι κάνει;

ο Θανάσης ρωτούσε που είσαι. Tου είπα ότι μεταβολίζεις το αλκοόλ που έπινες όλο το σ/κ.

Μυστήριος Αύγουστος
Παράξενες μέρες

98 καλοκαιρινές ερωτήσεις
για να καταλήξουμε τελικά στο ένα και μοναδικό συμπέρασμα:
Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει
Και μέχρι τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει…

Κι ήρθε Σεπτέμβριος. Πανικός. Στην πόλη γίνεται της τρελής, χιλιάδες αυτοκίνητα παντού, έργα μετρό, φορτοεκφορτώσεις, στην έκθεση γίνεται χαλασμός από τα συνεργεία
Αλλά το βασικό ερώτημα παραμένει.
Πώς βρέθηκε το κόκκινο παντελόνι μέσα στην τσάντα μου;

18 νοέμβρη και πάμε προς τα πίσω

Λες να προλάβω να πάω και Γεράρδο;
Με λένε Βερονίκη, εσένα;

all over the world

Όχι εγώ αλλ' εκείνα που αγαπώ με προχωράνε

δυτικά της λύπης

ο.ε

au revoir

στα κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία στο νου μου

για μιαν απ'την αρχή ζωή απροσκύνητη

δυτικά της λύπης

ο.ε

missed me mister

missed me missed me now you've got to kiss me
if you kiss me mister i might tell my sister
if i tell her mister she might tell my mother and my
mother, mister, just might tell my father and my father
mister he won't be too happy and he'll have his lawyer
come up from the city and arrest you mister 
so i wouldnt miss me if you get me, mister, see?

missed me missed me now you've got to kiss me
if you kiss me mister you must think im pretty 
if you think so mister you must want to fuck me 
if you fuck me mister it must mean you love me 
if you love me mister you would never leave me
it's as simple as can be!

missed me missed me now you've got to kiss me
if you miss me mister why do you keep leaving
if you trick me mister i will make you suffer
and they'll get you mister put you in the slammer and forget 
you mister then i think you'll miss me won't you miss me 
won't you miss me

missed me missed me now you've got to kiss me
if you kiss me mister take responsibility
i'm fragile mister just like any girl would be
and so misunderstood (so treat me delicately!)

missed me missed me now you've gone and done it
hope you're happy in the county penitentiary
it serves you right for kissing little girls but i will visit if you miss me
do you miss me? MISS ME??
how's the food they feed you??
do you miss me
will you kiss me through the window?
do you MISS ME? MISS ME??!!
will they ever let you go???

i miss my mister so!!!!

[dresden dolls]

ένα-δυο και ξανά... και πάμε

Ένα-δύο και ξανά… και πάμε… 
Ποδαράκια πάνω, χεράκια πάνω Και ξανά… 
Κλαίνε τα ματάκια μου 
Ένα-δύο… γελάει λίγο το χειλάκι μου γιατί κάπου μέσα μου υπάρχει μια πολύ βαθιά γνώση που περιμένει να την ανακαλύψω 
Δε θα ανακαλύψω τίποτα 
Απλά θα χορεύω 
Πάμε μπροστά, πάμε πίσω, μας παίρνει ο άνεμος, μας τραβάει η αλμύρα 
Γιατί κλαίνε τα ματάκια μου; 
Που τελειώνει αυτή η γραμμή; 
Υπάρχει τίποτα καινούριο προς τα πίσω; 
Που πάω; 
Κοιτάω τα ποδαράκια μου. 
Ένας μεγάλος θησαυρός. Μα τι εκπληκτικά δέκα δαχτυλάκια! 
Ένα-δύο. Ένα χεράκι ψηλά. Στροβιλισμός μέσης. Κεφαλάκι πέρα δώθε 
Δεν πάω πουθενά
Πόσο συναίσθημα μπορεί να χωρέσει σε ένα σημείο;

*[το σκίτσο κλάπηκε αυθόρμητα από εδώ: pan pan]

η σκιά έπεσε στην αιώρα;

τι θα φάμε για μεσημέρι;

η αλληλογραφία μου μαζί σου

ιούλιος 2009

λένε ήρθε η άνοιξη

dance dance

dance, dance ...relax....lie down... move a bit...walk....dance....stand still....fall down....stare the void around.... murmuring....revealing secrets.... dance.... fall down... relax....make plans and design projects  ....laugh....laugh....whispering details....walk....never leave... walk...never end... . dance.... fall down....stand up ...stay still... move..... dance dance....relax.... lie down...move a bit...walk....dance....stand still.... fall down....stare the void around....murmuring....revealing secrets....dance....fall down... relax....   make plans and design projects....laugh  ....laugh....whispering details....walk.... never leave...walk...never end....dance

η πιο δυνατή

...εκείνες τις ημέρες θα άλλαζα τον κόσμο...

   

ωχ! ψυχή μου! δεν είδες τίποτε λοιπόν!

Εγνώριζον, πως όταν ερωτευθή καμμία βασιλοπούλα με το ραφτάκι της, δεν χορατεύει. μόνον ερωτεύεται εις τα γερά. και αρρωστά. και πέφτει στο κρεββάτι. και γίνεται του θανατά. και κανείς ιατρός δεν ημπορεί να την ιατρεύση, καμμία μάγισσα να την φέρη στα καλά της. -Ως που φωνάζει επί τέλους τον πατέρα της η βασιλοπούλα και του το λέγει παστρικά παστρικά: "Πατεράκι μου ή το ραφτόπουλο, που τραγουδά τόσον εύμορφα, ή θα πεθάνω!"

Γ. Μ. Βιζυηνός, "Το μόνον της ζωής του ταξίδιον"

we had no time to cry

We can't afford the time to sit and cry 
Or to wonder why 
There's only days in between 
There's just tomorrow

[soundtrack]

βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια. άρα δεν είναι φήμη ο ουρανός.

"και δεν είναι το χώμα λοιπόν η μόνη λύση. όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός"

Κ. Δημουλά

γκλίτσι-γκλίτσι

Θέλω να κάνω μπλουμ, μια βουτιά
Θέλω μικρά αλμυρά κρακεράκια κι ένα ποτήρι λευκό κρασί
Θέλω δύο ριγέ παντοφλίτσες ζεστές γιατί οι παλιές μου σκίστηκαν
Θέλω να ακούσω τον ήχο της σαγιονάρας σου
Και να μετρήσουμε μαζί τις γραμμές στην αιώρα
Θέλω να διαβάσω τρία ποιήματα πάνω στο επόμενο πλοίο που φεύγει τώρα από το λιμάνι
Θέλω ένα καινούριο πράσινο τ-σερτ και πορτοκαλί γυαλιά ηλίου
Κι έναν παπαγάλο στον ώμο και πλακάκια τετράγωνα για να μην πατάω τις γραμμές
Και την αρχή της φρουτοπίας που με τρομάζει γιατί είναι ένας κακός μανάβης που τρώει όλα τα φρούτα
Και, τώρα που είπα φρούτα, θα θελα και σταφύλια με σεβρ που θα μπορούσαν να συνοδέψουν το επόμενο ποτήρι κρασί.
Θα θελα να καταλάβω αν είναι χειμώνας ή άνοιξη
Κι αν είναι άνοιξη, τότε γιατί οι απέναντι ανάβουν το τζάκι;
Ή μήπως απλά μου στέλνουν μηνύματα καπνού;
Θέλω να φωνάξω δυνατά, να κρυφτώ πίσω από το παλτό σου
Να μυρίσω τη σκόνη σου, να φάω μια μπουκιά από το φαγητό της ξαδέλφης μου που όλο με μαλώνει
Να πιω την τελευταία γουλιά σου κι ας υπάρχουν ακόμα χιλιάδες μπουκάλια στην κάβα. Πάντα η τελευταία γουλιά θα είναι η τελευταία. Και πάντα θέλω να είναι δική μου.
Θέλω να κάνω μπλουμ, μια βουτιά και να ξανακλείσω τη μύτη μου, γιατί στην τελική τι κατάλαβα που έμαθα να κολυμπάω;
Θέλω να βρω ένα βράχο και να πηδήξω και να κάνω γκλίτσι-γκλίτσι τα ποδαράκια μου δεξιά-αριστερά καθώς πέφτω.
Θέλω να κάνω και γκλίτσι-γκλίτσι τα ποδαράκια μου στην κουβέρτα, να τα ζεστάνω, να ζεστάνω και το δωμάτιο και να κοιμηθώ… Μόνη

lollipops

soundtrack

All around οι τέσσερις ύστερα Οι τρεις οι δύο κι ο ένας l' unique le solitaire

“Σταματημένος νιώθεις αλλά σε τρέχει ο δρόμος σου
 Και προτρέχει του ωροδείχτη ο χτύπος της καρδιάς σου. Έτσι
 Φτάνεις Avignon και Nice και Cap-Ferrat Menton Lausanne. Ότι
     πιο δυνατόν
 Για χάρη σου ν αφαιρεί άλλ’ο χρόνος άθικτος να μένει
 Το ρολόι ο κηπουρός το δρέπανο η τσουγκράνα το
 Ποτιστήρι τ’άροτρα. Θέλω να πω τα μυστικά μιας πολυεθνικής αποχής
 Φτάνουμε σαν ατμομηχανή ολοένα επιβραδύνοντας την ορμή 
     έως ότου
 To μαρμάρινο τραπέζι αναρπαγεί plein de mots lancés au hazard και
 Συνεννοηθούν καλύτερα μέσω του ασχέτου
                      Οι τέσσερις οι τρεις οι δύο ο ένας.”

Ο. Ελύτης

συγχαρητήρια στους αισιόδοξους

En la vida no queremos sufrir ay, ay
No queremos sufrir ay, ay
Queremos tocar el cielo

LA VIDA, FABULOSOS CADILLACS

πουθενά δε μένει

"Όταν η Μπίμπι έλεγε πως ήθελε να κατακτήσει το Μανχάταν, εγώ σκεφτόμουνα πως δεν ήθελα να κατακτήσω τίποτα, ήθελα μονάχα να δω όλες τις χώρες και να γίνω εκστατικά ευτυχισμένη μαζί μ'έναν άντρα. Δεν ήθελα να τον παντρευτώ, ούτε ήθελα να'ναι πλούσιος - ήθελα μόνο να με κάνει να γελάω και να ξέρει τ'αγαπημένα μου τραγούδια και να φιλάει ωραία και να θέλει κι αυτός να δει τον κόσμο. Κι ολ' αυτά ήταν δυσκολότερα από το να κατακτήσει κανείς το Μανχάταν - όμως τότε δεν το 'ξερα. Δεν είχα ιδέα."

Σ.Τ

mr postman, do you have a letter for me?

soundtrack

volando vengo, volando voy

μόνο χειμώνας

Σαν τους γάτους, κάθε άνθρωπος έχει το Γενάρη του
από τον οποίο γυρίζει πότε με κομμένο το ένα αυτί,
πότε με χυμένο το ένα μάτι,
πότε χαμένος για λίγο διάστημα ή πότε και για μια ολάκερη ζωή


ζήσιμος λορεντζάτος

στον αστερισμό του πιγκουίνου

Στον αστερισμό του πιγκουίνου
πλάι σε μια μικρή μικρή φωτιά
καθόμαστε με δυο πλεχτά σκουφάκια
και παίζουμε παιχνίδια με παγάκια
των καιρών που ήμασταν παιδιά

Το σκάσαμε απ'τα σπίτια μας εχτές
τώρα γύρω μας η παγωμένη λίμνη

Σώπα, μην κλαις
ο κόσμος ανοίγει σαν καλειδοσκόπιο
με χρώματα σπασμένα, γυαλιά φωσφορικά
μια λέξη πες
κι η νύχτα θα γίνει ένα διαστημόπλοιο
φωτισμένο απ'τα δικά μας μυστικά

Στον αστερισμό του πιγκουίνου
μέσα σε μια σιωπή διαστημική
μετράμε τους κομήτες που πεθαίνουν
κι απόηχοι της νύχτας που ανεβαίνουν απ'το σκοτεινό πλανήτη Γη

Που τρίζει πάνω σε γιγάντιους τροχούς 
με ναούς για τους αόρατους θεούς
και γύρω γύρω δολοφόνους και νεκρούς
με στρατούς, ψυχιατρεία, φυλακές
και την αγάπη σε συναλλαγματικές
μα μη φοβάσαι εμείς οι δυο είμαστε εδώ

Στον αστερισμό του πιγκουίνου
πλάι σε μια μικρή μικρή φωτιά
καθόμαστε με δυο πλεκτά σκουφάκια 
και παίζουμε παιχνίδια με παγάκια
των καιρών που ήμασταν παιδιά

Σκορπίσαν οι παλιές μας οι ζωές
και το αύριο κανένας δεν το ξέρει

Σώπα, μην κλαις
απόψε χαμένοι στο μεγάλο διάστημα
ο ένας για τον άλλο θα γίνουμε φωλιά
μια λέξη πες
κι η άσπρη αρκούδα θά'ρθει τα μεσάνυχτα
να μας πάρει στη ζεστή της αγκαλιά...