ένα-δυο και ξανά... και πάμε

Ένα-δύο και ξανά… και πάμε… 
Ποδαράκια πάνω, χεράκια πάνω Και ξανά… 
Κλαίνε τα ματάκια μου 
Ένα-δύο… γελάει λίγο το χειλάκι μου γιατί κάπου μέσα μου υπάρχει μια πολύ βαθιά γνώση που περιμένει να την ανακαλύψω 
Δε θα ανακαλύψω τίποτα 
Απλά θα χορεύω 
Πάμε μπροστά, πάμε πίσω, μας παίρνει ο άνεμος, μας τραβάει η αλμύρα 
Γιατί κλαίνε τα ματάκια μου; 
Που τελειώνει αυτή η γραμμή; 
Υπάρχει τίποτα καινούριο προς τα πίσω; 
Που πάω; 
Κοιτάω τα ποδαράκια μου. 
Ένας μεγάλος θησαυρός. Μα τι εκπληκτικά δέκα δαχτυλάκια! 
Ένα-δύο. Ένα χεράκι ψηλά. Στροβιλισμός μέσης. Κεφαλάκι πέρα δώθε 
Δεν πάω πουθενά
Πόσο συναίσθημα μπορεί να χωρέσει σε ένα σημείο;

*[το σκίτσο κλάπηκε αυθόρμητα από εδώ: pan pan]