βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια. άρα δεν είναι φήμη ο ουρανός.

"και δεν είναι το χώμα λοιπόν η μόνη λύση. όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός"

Κ. Δημουλά

γκλίτσι-γκλίτσι

Θέλω να κάνω μπλουμ, μια βουτιά
Θέλω μικρά αλμυρά κρακεράκια κι ένα ποτήρι λευκό κρασί
Θέλω δύο ριγέ παντοφλίτσες ζεστές γιατί οι παλιές μου σκίστηκαν
Θέλω να ακούσω τον ήχο της σαγιονάρας σου
Και να μετρήσουμε μαζί τις γραμμές στην αιώρα
Θέλω να διαβάσω τρία ποιήματα πάνω στο επόμενο πλοίο που φεύγει τώρα από το λιμάνι
Θέλω ένα καινούριο πράσινο τ-σερτ και πορτοκαλί γυαλιά ηλίου
Κι έναν παπαγάλο στον ώμο και πλακάκια τετράγωνα για να μην πατάω τις γραμμές
Και την αρχή της φρουτοπίας που με τρομάζει γιατί είναι ένας κακός μανάβης που τρώει όλα τα φρούτα
Και, τώρα που είπα φρούτα, θα θελα και σταφύλια με σεβρ που θα μπορούσαν να συνοδέψουν το επόμενο ποτήρι κρασί.
Θα θελα να καταλάβω αν είναι χειμώνας ή άνοιξη
Κι αν είναι άνοιξη, τότε γιατί οι απέναντι ανάβουν το τζάκι;
Ή μήπως απλά μου στέλνουν μηνύματα καπνού;
Θέλω να φωνάξω δυνατά, να κρυφτώ πίσω από το παλτό σου
Να μυρίσω τη σκόνη σου, να φάω μια μπουκιά από το φαγητό της ξαδέλφης μου που όλο με μαλώνει
Να πιω την τελευταία γουλιά σου κι ας υπάρχουν ακόμα χιλιάδες μπουκάλια στην κάβα. Πάντα η τελευταία γουλιά θα είναι η τελευταία. Και πάντα θέλω να είναι δική μου.
Θέλω να κάνω μπλουμ, μια βουτιά και να ξανακλείσω τη μύτη μου, γιατί στην τελική τι κατάλαβα που έμαθα να κολυμπάω;
Θέλω να βρω ένα βράχο και να πηδήξω και να κάνω γκλίτσι-γκλίτσι τα ποδαράκια μου δεξιά-αριστερά καθώς πέφτω.
Θέλω να κάνω και γκλίτσι-γκλίτσι τα ποδαράκια μου στην κουβέρτα, να τα ζεστάνω, να ζεστάνω και το δωμάτιο και να κοιμηθώ… Μόνη

lollipops

soundtrack

All around οι τέσσερις ύστερα Οι τρεις οι δύο κι ο ένας l' unique le solitaire

“Σταματημένος νιώθεις αλλά σε τρέχει ο δρόμος σου
 Και προτρέχει του ωροδείχτη ο χτύπος της καρδιάς σου. Έτσι
 Φτάνεις Avignon και Nice και Cap-Ferrat Menton Lausanne. Ότι
     πιο δυνατόν
 Για χάρη σου ν αφαιρεί άλλ’ο χρόνος άθικτος να μένει
 Το ρολόι ο κηπουρός το δρέπανο η τσουγκράνα το
 Ποτιστήρι τ’άροτρα. Θέλω να πω τα μυστικά μιας πολυεθνικής αποχής
 Φτάνουμε σαν ατμομηχανή ολοένα επιβραδύνοντας την ορμή 
     έως ότου
 To μαρμάρινο τραπέζι αναρπαγεί plein de mots lancés au hazard και
 Συνεννοηθούν καλύτερα μέσω του ασχέτου
                      Οι τέσσερις οι τρεις οι δύο ο ένας.”

Ο. Ελύτης

συγχαρητήρια στους αισιόδοξους

En la vida no queremos sufrir ay, ay
No queremos sufrir ay, ay
Queremos tocar el cielo

LA VIDA, FABULOSOS CADILLACS

πουθενά δε μένει

"Όταν η Μπίμπι έλεγε πως ήθελε να κατακτήσει το Μανχάταν, εγώ σκεφτόμουνα πως δεν ήθελα να κατακτήσω τίποτα, ήθελα μονάχα να δω όλες τις χώρες και να γίνω εκστατικά ευτυχισμένη μαζί μ'έναν άντρα. Δεν ήθελα να τον παντρευτώ, ούτε ήθελα να'ναι πλούσιος - ήθελα μόνο να με κάνει να γελάω και να ξέρει τ'αγαπημένα μου τραγούδια και να φιλάει ωραία και να θέλει κι αυτός να δει τον κόσμο. Κι ολ' αυτά ήταν δυσκολότερα από το να κατακτήσει κανείς το Μανχάταν - όμως τότε δεν το 'ξερα. Δεν είχα ιδέα."

Σ.Τ

mr postman, do you have a letter for me?

soundtrack

volando vengo, volando voy

μόνο χειμώνας

Σαν τους γάτους, κάθε άνθρωπος έχει το Γενάρη του
από τον οποίο γυρίζει πότε με κομμένο το ένα αυτί,
πότε με χυμένο το ένα μάτι,
πότε χαμένος για λίγο διάστημα ή πότε και για μια ολάκερη ζωή


ζήσιμος λορεντζάτος

στον αστερισμό του πιγκουίνου

Στον αστερισμό του πιγκουίνου
πλάι σε μια μικρή μικρή φωτιά
καθόμαστε με δυο πλεχτά σκουφάκια
και παίζουμε παιχνίδια με παγάκια
των καιρών που ήμασταν παιδιά

Το σκάσαμε απ'τα σπίτια μας εχτές
τώρα γύρω μας η παγωμένη λίμνη

Σώπα, μην κλαις
ο κόσμος ανοίγει σαν καλειδοσκόπιο
με χρώματα σπασμένα, γυαλιά φωσφορικά
μια λέξη πες
κι η νύχτα θα γίνει ένα διαστημόπλοιο
φωτισμένο απ'τα δικά μας μυστικά

Στον αστερισμό του πιγκουίνου
μέσα σε μια σιωπή διαστημική
μετράμε τους κομήτες που πεθαίνουν
κι απόηχοι της νύχτας που ανεβαίνουν απ'το σκοτεινό πλανήτη Γη

Που τρίζει πάνω σε γιγάντιους τροχούς 
με ναούς για τους αόρατους θεούς
και γύρω γύρω δολοφόνους και νεκρούς
με στρατούς, ψυχιατρεία, φυλακές
και την αγάπη σε συναλλαγματικές
μα μη φοβάσαι εμείς οι δυο είμαστε εδώ

Στον αστερισμό του πιγκουίνου
πλάι σε μια μικρή μικρή φωτιά
καθόμαστε με δυο πλεκτά σκουφάκια 
και παίζουμε παιχνίδια με παγάκια
των καιρών που ήμασταν παιδιά

Σκορπίσαν οι παλιές μας οι ζωές
και το αύριο κανένας δεν το ξέρει

Σώπα, μην κλαις
απόψε χαμένοι στο μεγάλο διάστημα
ο ένας για τον άλλο θα γίνουμε φωλιά
μια λέξη πες
κι η άσπρη αρκούδα θά'ρθει τα μεσάνυχτα
να μας πάρει στη ζεστή της αγκαλιά...