δύο

ένα τυφλό κινητικό πείραμα...
ο απόηχος

http://groundtwo.blogspot.com/2011/02/1_28.html


and there is more to come

---

touch the ground, dance forever

somebody to take care of me

"Να χα μονάχα λίγη αγάπη...και χρόνο και λίγα φράγκα..."

...και να μην είχα 38,5 πυρετό

διάολε

---

νυχτερινό αίνιγμα

Αποφάσισα να ψήνω κάθε βράδυ,
μερικές φλούδες από πορτοκάλι,
ή μανταρίνι,
στο μάτι της κουζίνας.
Κι ύστερα την αριστερή μου παλάμη
να ακουμπώ στην πυρωμένη
επιφάνεια,

…να συγκρίνω τις μυρωδιές.

Και αίνιγμα να βάζω
στο νυχτερινό μου επισκέπτη.
…
-πορτοκάλι,
…μανταρίνι ή
…εγώ;…

Και νικητής δε θα ‘ναι αυτός

που τη σωστή απάντηση

θ’ αρθρώσει.

Μα εκείνος που μία ακόμη εκδοχή

θα προσθέσει στις πιθανές

                                                                     απαντήσεις του γρίφου...

                                                                    ...Το δικό του δέρμα…

----
by μικρές λέξεις

---

photo by alunaticloner

i believe

Πιστεύω στις εμμονές μου, στην ομορφιά της αυτοκινητιστικής σύγκρουσης, στην γαλήνη του υποβρύχιου δάσους, στις συγκινήσεις της ερημωμένης πλαζ διακοπών, στην κομψότητα των νεκροταφείων αυτοκινήτων, στο μυστήριο των πολυώροφων πάρκινγκ, στην ποίηση των εγκατελειμένων ξενοδοχείων.

Πιστεύω στους ξεχασμένους διαδρόμους προσγείωσης της νήσου Γουέηκ, που οδηγούν στους Ειρηνικούς ωκεανούς των φαντασιώσεών μας.

Πιστεύω στον θάνατο του αύριο, στην εξάντληση του χρόνου, στην αναζήτησή μας για ένα καινούριο χρόνο μέσα από τα χαμόγελα των γυναικών - υπαλλήλων στα διόδια & μέσα από τα κουρασμένα μάτια των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας σε προσωρινά κλειστά αεροδρόμια.

Πιστεύω στην τρέλα, στην αλήθεια του ανεξήγητου, στην κοινή λογική των βράχων, στην σχιζοφρένεια των λουλουδιών, στην αρρώστια που εναποθήκευσαν για το ανθρώπινα γένος οι αστροναύτες του "Απόλλων".

Πιστεύω στο τίποτα.

Πιστεύω στους: Μάξ Έρνστ, Ντελβώ, Νταλί, Τσιανό, Γκόγια, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Ντε Κίρικο, Μαγκρίτ, Βερμέρ, Ρεντόν, Ντυρέρ, Τανγκύ, Μπέϊκον, και όλους τους αθέατους καλλιτέχνες μέσα στα ψυχιατρικά ιδρύματα του πλανήτη.

Πιστεύω στην απιθανότητα της ύπαρξης, στο χιούμορ των βουνών, στον παραλογισμό του ηλεκτρομαγνητισμού, στην φάρσα της γεωμετρίας, στην σκληρότητα της αριθμητικής, στην εγκληματική σκοπιμότητα της λογικής.

Πιστεύω στην πτήση, στην ομορφιά του φτερού και στην ομορφιά που χαρακτηρίζει οτιδήποτε έχει πετάξει ποτέ, στην πέτρα που έριξε ένα παιδί και που μεταφέρει μαζί της την σοφία των πολιτικών και των μαιών.

Πιστεύω στην ευγένεια του χειρουργικού νυστεριού, στην δίχως όρια γεωμετρία της κινηματογραφικής οθόνης, στο σύμπαν που κρύβεται μέσα στα σούπερ μάρκετ, στη μοναξιά του ήλιου, στην πληθωρικότητα των πλανητών, στην επαναληπτικότητα των εαυτών μας, στην ανυπαρξία του σύμπαντος και στην ανία του ατόμου.

Πιστεύω στην ανυπαρξία του παρελθόντος, στον θάνατο του μέλλοντος και στις άπειρες πιθανότητες του παρόντος.

Πιστεύω στην διατάραξη και σύγχυση των αισθήσεων: στους Μπάρροουζ, Ρεμπώ, Υσμάν, Σελίν, Ντε Φόου, Ζενέ, Σουίφτ, Κάρολ, Κόλτριτζ και Κάφκα.

Πιστεύω στα επόμενα πέντε λεπτά.

Πιστεύω στην ιστορία των ποδιών μου.

Πιστεύω στις ημικρανίες, στην ανία των απογευμάτων, στον φόβο των ημεροδεικτών, στην απάτη των ρολογιών.

Πιστεύω στην αγωνία, στην ψύχωση και στην απόγνωση.

Πιστεύω στον θάνατο των συναισθημάτων και στον θρίαμβο της φαντασίας.

Πιστεύω στο Τόκιο, στη Μπενιντρόμ, στη νήσο Γουέηκ, στο Ενιβετόκ, στην πλατεία Ντέιλι.

Πιστεύω στον αλκοολισμό, στα αφροδίσια νοσήματα, στον πυρετό και στην εξάντληση.

Πιστεύω στον πόνο.

Πιστεύω στην απόγνωση.

Πιστεύω στους χάρτες, στα διαγράμματα, στους κώδικες, στα αινίγματα, στους πίνακες αφίξεων και αναχωρήσεων των αεροδρομίων.

Πιστεύω σε όλες τις δικαιολογίες.

Πιστεύω σε όλες τις αιτίες.

Πιστεύω σε όλες τις παραισθήσεις.

Πιστεύω στον θυμό.

Πιστεύω σε όλες τις μυθολογίες, τις αναμνήσεις, τα ψέματα, τις φαντασιώσεις και τις υπεκφυγές.

Πιστεύω στο μυστήριο και την μελαγχολία ενός χεριού, στην καλοσύνη των δέντρων, στην σοφία του φωτός.

---


ένα μικρό "κολάζ" από το What I Believe του JG Ballard
ολόκληρο το κείμενο στα αγγλικά εδώ

μετάφραση στα ελληνικά Ηλίας Πολυχρονάκης (εδώ)
με μερικές δικιές μου "πινελιές"

looking for a mood

η ζωή μου μοιάζει με καρδιογράφημα
ανεξέλεγκτα συναισθήματα...
ή μήπως τελικά ανεξέλεγκτες σκέψεις;
και η μόνη αλήθεια κρύβεται στο συναίσθημα
και θεωρίες
και αναλύσεις
και πόδια βρεγμένα ή στεγνά;
ή μήπως τελικά εκείνο το αριστερό σου μάτι που το χρησιμοποιείς για να με κοιτάς;
περιμένω να στεγνώσω.
να καταφέρω να είμαι για να συνεχίσω

η λογική έρχεται στον άνθρωπο μετά...
όταν γεννιόμαστε, δεν έχουμε σκέψεις... έχουμε μόνο αισθήματα...
κι όμως σε όλη μας την ζωή μετά, προσπαθούμε να επιβάλλουμε τη λογική μας
κι οι θεωρίες συνεχίζουν
και παπούτσια που μπάζουν
και κεφάλια που μπάζουν

μ αρέσει που βρέχει
πώς θα νοιώθω άραγε μετά το μάθημα;
μα πάντα αυτή η μανία μου να προβλέψω
να ελέγξω, να μη μου ξεφύγει τίποτα...
τι βιασύνη...
και τελικά μου ξεφεύγει το πιο σημαντικό από όλα... το τώρα

έχω κλείσει τις κουρτίνες για να μη με βλέπουν τα τραμ του κέντρου
τα πόδια μου δεν είναι ούτε βρεγμένα, ούτε στεγνά ... απλά δεν είναι...

άφησα ένα μουσικό κομμάτι σε ένα μπαρ...
το carte noir παίζει ακόμα στα μεγάφωνα
από την 6η μέχρι την 8364294298383798273847238276326η νότα.... να ξέρεις...

και τελικά ποιο mood να βάλω;

time to make a move

yes it’s time to dance again

θα πάρω τη βαλίτσα μου, θα βάλω μέσα εκείνη τη γνωστή μαύρη φόρμα με το μπάλωμα
τις επιγονατίδες
την καλή μου διάθεση
ένα βιβλίο... δύο βιβλία
οχτώ φαρδιά μπλουζάκια
το νέο πολυαγαπημένο μου φόρεμα
και έξι ζευγάρια κάλτσες διαφορετικού χρώματος

δεν ξέρω τι θα φοράω στην αθήνα
δεν έχει σημασία
σημασία έχει που θα φοράω το πλατύ μου χαμόγελο

και θα χορέψω νωρίς το πρωί, πριν καλά-καλά ξυπνήσω
αργά το βράδυ
ένα απόγευμα
μια Τρίτη, μια Πέμπτη, μια Παρασκευή
κι ίσως έρθει κι η στιγμή που θα χορεύω όλη την ημέρα

θα χορέψω σε ένα ρετιρέ με τεράστιο ξύλινο πάτωμα
θα χορέψω στον πέμπτο με θέα την ακρόπολη
θα χορέψω στο ασανσέρ
θα χορέψω στο δρόμο
κι ενδέχεται να χορέψω και σε κάποιο μπαρ, ή σε πολλά μπαρ, αλλά με διαφορετική διάθεση και σε άλλους ρυθμούς...

κι από την άλλη τίποτα δεν είναι σίγουρο...
μπορεί να χορέψω με τους ρυθμούς του μπαρ, στο ξύλινο πάτωμα
με τους ρυθμούς του ασανσέρ, στο δρόμο
και με τους ρυθμούς του πατώματος σε κάθε γνωστό και άγνωστο μπαρ

ένα είναι σίγουρο
θα χορέψω!

it’s time to dance dear

dance, dance otherwise we are lost

make love to a disco ball

...tonight, just for you, in a crazy dancing mood...

χα χαχαχα χα χα χαχα