Έλουσα τα μαλλιά μου κι έκοψα τα νύχια μου. Έμαθα καινούργια πράγματα στον μικρό καλλιτέχνη, αγόρασα 2 βιβλία που ποτέ δε θα διαβάσω, προσπάθησα να σκοτώσω για τρίτη φορά τη συναισθηματική μου καφρίλα, να της κόψω τα πόδια να μην έρχεται έτσι ατσούμπαλα και σου βάζει τρικλοποδιές, έφαγα μια μπαγιάτικη τυρόπιτα , μέτρησα δεκαεφτά μισοσβησμένες γόπες ανίκανες για οποιαδήποτε έκρηξη, κοίταξα μέσα σου και φοβήθηκα σαν τις αλλοδαπές πουτάνες όταν περνάνε τα σύνορα νύχτα στα κρυφά μα δεν στο'πα, περπάτησα οικειοθελώς έγκλειστη σε αστικά τοπία μιας πόλης που ρουφάει λαίμαργα κάθε στήριγμα, Σύνταγμα, Μοναστηράκι, Ψυρρή, όλα όσα τόσα χρόνια είπαμε ύπουλα με βρήκανε, και μαζί με τη λιγοστή γνώση που έχω για όσα σε πληγώνουν έπαιξαν ψυχαναγκαστικά σ’ επανάληψη τα τρία πρώτα τους δευτερόλεπτα χίλιες φορές, τι θα πει έκλεισε ένας κύκλος; Όντως όλα όσα συμβαίνουν μόνο σε κύκλους χωράνε; Τι γίνεται με τον χώρο που περικλείει αυτός ο κύκλος, με όλα όσα βρίσκονται εκεί, με το μέσα του; Χάνεται; Αδειάζει; Βιτρίνα – ζωή, ένα μηδέν ; Μείνε, για όποιο λόγο δεν έχεις και για όποιο λόγο δεν μπορείς. Θα ταίζω με τα σώψυχά μου τις γάτες. Να, θες κι εσύ λίγο; Ένα κομματάκι μωρέ. Ένα τόσο δα. Τι είναι ένα κομματάκι μπροστά σε ολόκληρο φαγοπότι;
[χνούδι]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου